บทที่ 170

ดวงตาของเอเลนเบิกกว้าง ความเย็นเยียบแล่นไปทั่วสันหลัง

นี่สินะ

เธอฝืนดันร่างกายที่บอบช้ำของตนขึ้นตามสัญชาตญาณ เตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนีไป

“เอเลน!”

เสียงที่คุ้นเคยดังแหวกความเงียบสงัดของราตรีบนภูเขา

เสียงนั้น...

เอเลนตัวแข็งทื่อในทันที แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

เธอหันศีรษะไปอย่างเจ็บปวด หรี่ตาต้านแสงไฟ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ